انا آسف

انا اسف جرجتك يوم
جرحت الطيبه والبسمه
وموت اشتياقنا يوم
عشان القلب يتمنى حبيب تانى يكون ليكى
انا اسف
انا غلطه ف يوم الصح ناديتك
انا عتمه ف نهار الصبح داويتك
ولا عارف ف يوم ارجع ولا عارف بضل الحب احميكى
انا اسف
انا عاجز عشان الفارس المغوار دخل ف الحرب بيحارب بدون سيفه
ولا درعه وسايب للعدو ضهره
انا اسف
عشان الخانقه ف عيونى وزحمة الدموع فيها تخلى الدمع
يتسابق ويحفر على الخدود فيها سواد العمر
ولما تبكى قدامى احس بطفل كان يلعب يبص يلاقى اصحابه لكن امه تاهت عنه
يسيب الدنيا واللعبه يدور تانى على امه على نفسه على الايام
ولما تغيبى يوم عنى بحس بموتى بيقرب
وكل سنينى بتعدى وبصحى لما كل الناس تنام ف الدنيا وتسيبنى
انا اسف

ماينفعشى هنظلم فيها ناس تانيه وانت كمان هتتظلمى
ماينفعشى

انا اسف
أنا اسف على الايام وأسف انى كنت ف يوم حبيب ليكى
انا اسف ومش اسف ومش عارف اقول الأه وأهات الزمن قالت
أنا كالطفل راح يبكى وعاوز حضن يحضنى
وخايف مستخبى حزين ورا حزنى ورا خوفى ورا املى
ويندهنى سواد الليل تعالى حبيبى متخافشى
ورعشة جسمى من رجلى لحد الراس بتندهنى
وضاع الحب من قلبى . سكن جواه عناكب والخيوط سارحه
وسارحه معاها ايامى
عطيت قلبى ف يوم ليكى قفلتى عليه وخربشتيه
رميتى الشوق مع البسمه ف حته سواد من الضلمه
سمعت قلوب بتتألم سنين راحت عليها وجات
ولسه الجرح بيعلم ولسه دمهم ينزف كما امبارح
وأحيان الامل يجى يدق الباب
الاقينى ابص عليه وماتت ايدى م الذكرى
ولا عارف انا عايش؟ ده نصى فى اوضه من همى
ونصى التانى ده همى يعيش همى
وانا عايش كما الانسان ولا عارف أنا انسان؟
واحيانا ابص لكلب واتمنى اكون هوه
وأحيانا بتصحى الهمه من تانى
والا قى الكل حواليه بيضحكلى
ولما يقربوا منى الاقى الضحكه مصفره
وبرجع تانى للعزله وبسكن شط احلامى ومستنى ف يوم همه
تكون احسن من الهمه سفينه محمله خيرها بقطن وشاش
تجبرنى ومن تانى ترجعنى أشوف الدنيا من تانى

شاعر الضباب