مع الشاعر امين حداد

الفجر

الفجر لون المغرب المقلوب، فيه الظلام مغلوب، لا محاله، والشمس رحّاله من الشروق للغروب.
الفجر نادى، والميّه بتصبّح علينا، نشمر ونلقفها ونرميها على عينينا، صوت الأدان جامع واحنا لبّينا، بهمهمات الدخول، وشعرنا المبلول، الله أكبر نوينا

"الله أكبر الله أكبر"
دايماً بذكر الله نبدأ هنا يومنا
"أشهد أن لا إله إلا الله"
رافعين إيدينا سوا اليسرى واليمنى
"أشهد أن محمداً رسول الله"
يا رب املأ حياة المؤمنين يمنا
"حى على الصلاة حى على الفلاح"
إلهى قادر عدوك بالفشل يمنى
"الله أكبر الله أكبر"
يا رب ارحم عبيدك
"لا إله إلا الله"
يا رب ارحم عبيدك

صلاتنا نور للحياه
تواضعاً لله
ركوعاً
خشوعاً
فاضت عيوننا دموعاً

"سمع الله لمن حمده"

الحمد لله على النور اللى يزقّ الضلمه ويرشّ الندى على الورد

"ربنا ولك الحمد"

يا رب ارحم عبيدك
جايين لتوحيدك
شفايفنا للتسبيح
والأرض لجبيننا
نترص زى الأجنّه
سجوداً
سكوتاً
ما بين قتيل وجريح
فى الأرض لا نستريح
والنور بعيد وشحيح
بحق دم الشهدا
نوّر لنا المصابيح
ولمّا نرجع إليك
روحنا بلقاءك ترضى

"السلام عليك أيها النبى ورحمة الله وبركاته"
احنا الشهداء اللى ماتوا
من أجل الوطن
ومن أجل الحياه
"السلام عليكم ورحمة الله"

الأيام

الأيام بتهلّ ... قوام
والأحلام بتقلّ ... حبّه بحبّه

ماكنه سِنْجِرْ سودا
بتّكتِكْ فى الأوده
والأتواب ع الكنبه
زرقا وخضرا وبمبه
جلابيه كستور
مع مريله تيل ناديه
طلعوا آخر دور
مع أغنيه لشاديه
طلعوا لزينب فوق
أحمد علّى الراديو
قال : على قد الشوق
أجمل غنوة حُبّ
زينب لبست طوق
وبتلعب هولا هوب
و وهيبه بتطب .. عجين
تخبز كحكه عجبه
لولادها الأيتام
الأيام بتهلّ قوام
والأحلام بتقلّ ... حبّه بحبّه

الأيام بتهلّ وتمشى
وازاى بكره ما يِـتْـيَـتّمشى
ما نِـتْـيَـتّمشى
ودموعى من الرقبه
واصله لرمشى
أتوبيسى من العتبه ... للقدريه
عَدَّى على قيسون
فى حضن الحلميه
نادى لأمنا فاطمه
تركب ويّا زكيه
سافروا والاّ استنوا
اتغذبوا واتهنوا
لما نهارنا يعتم
يبقى بكره اتيتّم
يبقى ما نتكلمشى
يبقى سكوتنا كلام
الأيام بتهلّ قوام
والأحلام بتقلّ ... حبّه بحبّه

- ضايع منك ايه؟ ... بتعيط؟ ... اطلع دوّر بره ... فى النور ... جحا كان عنده حق ... الشمس اللى بتغرب ... تلاقيها فى الشرق
ضاعت منى ألوف, مش عايز ألاقيها ... ضاعت منى دموع, كان نفسى أخبيها ... وبقيت مش ملهوف ... على أيها حاجه ... مثلا ... النهارده الصبح قمت من النوم بالعافيه ... ومش فاكر أى تفاصيل بعد كده ... لكن فيه أوهام ... فيديو كليب أوهام ... أنا واقف مش فاهم... طالع من حمام ... أنا سايق عربيه ... ماشى وشايل شنطه ... باتكلم فى موبايلى ... باضحك للبواب ... واحد سد طريقى ... بيجر العربيه ... وعليها موازين ... حاطط فيها ذنوبى ... مع بسمات محبوبى ... وشوية فساتين ... أنا مرمى على الأرض ... صوت مزيكا بيعلا ... مزيكا نحاسيه ... من أيام العرش ... طبله تضرب مارش ... والدنيا بتلف ... لون بيخش فى لون ... كورس كل الكون ... نام يا حبيبى نام ... الأيام بتهلّ ... قوام ..... والأحلام .... بتقلّ ... حبّه ... بحبّه ...

بِسْمِللا

عيّل مستنى العشا بالبيجامه
عيش وجبنه بيضا وفجل
بعد أربعين سنه
جاله العشا ...
بيتزا مارجريتا على الموتوسيكل

أنا كنت هذا الطفل
و عشت هذا الزمان
عشته بحذافيره .. وبحناطيره .. وعربياته الكارو .. وبعواجيزه اللى بيجتروا حكايات بتتكرر فى كلامهم وكلام بعضيهم
أنا دلوقتى عجوز زييهم .. و كلامى بيتكرر
أنا قد أبويا لما أصيب بالدوخه
وقد جدتى وهىّ شايلانى فى المغربلين .. حاطّه على دماغى الطرحه .. من قسوة الشمس .. و شرّ الحاسِدين
و قد عبد الناصر فى سبعه وستين
و قد سيد درويش بعد ما مات بتمنتاشر سنه .. وهوّ فى السمٰاوات - حسب كلام أحمد حدّاد – مستمر فى الدندنه
و انا مستمر فى طفولتى و كهولتى .. و عدم الاجتهاد
أنا مستمر فى حياه ماشيه بمجدافين .. مجداف من الماضى ومجداف من المستقبل
وخيالى بيحوم حوالىَّ و باحوم حواليه
رقص باليه ... و لكنى - على رأى صلاح جاهين - عجوز متصابى
و ممكن تقول عنى كمان .. إنى مرابى
باسلّف مشاعرى وأحزانى على شكل قصايد .. وبترجع لى قصاصات فى جرايد .. وتعليقات على الإنترنت .. وابتسامات ودموع .. و دواوين شعريه بتنام على السرير جنبى .. وطول الليل تفكرنى بذنبى
أنا كنت هذا الطفل
بس اتكرمش قلبى
من فضلكم ... مش عايز شفقه
ومفيش مانع من دفقة حزن قبل الحضن اللى انا مستنيه منكم.

عارفين أنا نفسى فى ايه
أنا عايز أتوه .. ويلقونى ناس ما اعرفهمش .. والقى ناس ما يعرفونيش .. وأعيش بينهم .. أعيش .. واحكى لهم حكاية المعزة الهندية .. والبنوته المصريه اللى عايزه تعيش فى حريه .. وفؤاد حداد يعملها سحلية.. وستى هند تحولها لنخله مجنونه تتمايل بعصبيه

طيب ...
لاحظتوا الأسامى اللى انا جبتها فى كلامى .. دول ناس كلهم اتحطوا قدامى غصبٍ عنى .. برضايا .. عاشوا جوايا .. وبقوا حته منى
أيوه ..
هوّ ده اللى عايز أقوله من الأول
إنى لمّا شفت الطيارين بتوع الهوم ديليفيرى مستنيين على موتوسيكلاتهم .. وافتكرت حزمة الجرجير .. وشفت مصر من شباك القطر صعيديه وبحريه وأبديه وغيطانها مبسوطه بنيلها ونخيلها وخضارها الأسمر
روحى عرقت بالدموع
و خفت عليها
و رحت حضرت الأمسيه جنب الساقيه وفى الجنينه وعلى الضفه الغربيه
وكنت عاوز أتوه بين جمهور بيسقف .. وجمهور بيعيط .. وجمهور ما حضرش .. راح يفرش منديله على النجيله ويغمّس اللقمه .. ويروّح بيتهم ويطفى النور وينام فى سلام.

علشان كده أنا فارش قدامكم فضفضتى.
اتفضلوا يللا ... مدّوا ايديكم ... بسمللا.

على لسان الينت

الواد ده حيرجع تانى يقوللى أغانى باينه زباله
الواد ده ضايع طحن وعامل فيلم مثقف على روشنه وعينيه بتشر سفاله
أنا بعد ما سابنى عجبنى قعادى لوحدى اديتها دماغ أنتخه من غير رجاله
وطحنت فى أكل ورز ومحشى وتورته كتير جداً بهباله
ورجعت أروح النادى وشفت هنادى وسارة وهاله
وشيرين ودتنا الساحل خدنا يومين فى مارينا ويوم فى العجمى ويوم فى غزالة
ورقصنا مارينجى وصلصا مع عثمان وكريم محمود وكريم دربالة
وحلقت لرامى وكان قدامى وبقى مبلول وفى أنيل حاله
علشان واقف بيسيح لجيرالدين مع عمرو شاهين بغباء ورزاله
وقعدت ساعات أتشات وبعتّ إيميل بالليل لجميع الشله انا هنا فى الفيللا ... قاعده لوحدى ومكبرة جمجمتى وعايشه حياتى وقافله موبايلى ومش بطاله
ولو فكرتوا تعطوا فى حته أو تتركنوا فى حفلة تكنو أو تنزلوا فاقوس مع مينا أو كلنا نطلع على سينا ... أنا شغاله

الأسماء


عبد السلام أحمدين صالح زناتى جاد
شخصية بيرم كتبها فى قصة زجلية
سيد محمد محمد إبراهيم شدّاد
واحد موظف قديم فى هيئة حكومية
كاظم شيرين البحيرى إسماعيل توحيد
وزير مفوض فى أمريكا الجنوبية
شديد محارب مجلّى عبد ربه شديد
صعيدى شايل تراب ضمن الفواعلية
خليل سعيد مرشدى عبد الجليل محبوب
غفير نظامى اتقتل بالليل فى دورية
فهيم جنينة نديم المنتصر أيوب
طبيب ممارس عام أطفال وجلدية
أيمن وأمجد ربيع رشوان عنب كارم
أخين توائم فى مدرسة السعيدية
عثمان زكى عثمان زكى زكى سالم
نزيل فى سجن القناطر تهمة سياسية
جرجس شحاتة أديب قسطندى عازر عيد
دكتور مهندس فى هندسة المنوفية
خلدون شبانة جزر نظمى قمر بوسعيد
شخصية ما اعرفهاش . شخصية وهمية
فرج استيفان كتكوت شلتوت نسيم عطوة
أبو المحاسن أبو القمصان أبو خطوة
سيد عفيفى على نادر عزيز تعلب
عبد المجيد فرغلى فارس عوض سحلب
شاهر سمير الشبكشى جاسر الشواف
حازم جمال السنوسى المرتضى خلاف
ناجى فريد الطناحى حسين أبو رية
أسامى فيها عرق ودموع وحنية
أسامى تنطق كلام بلسانى وعينيه
شهداء تراب الوطن والزرع والميه

كلام

فضل يتكلم معاها وتتكلم معاه
لحد ما بقوا صوت واحد
و بق واحد
و قلب واحد
وايدين و رجلين يرقصوا فى البحر الغريق
و يمشوا على الرمله
ترسم كعوبهم و صوابعهم طريق
زى طريق النمله
ترسم عيونهم خيط من البراءه
و خيط من الشهوه
تنطبع على شفايفهم تنوة القهوه
و حنين البوس
و فى خيالهم جنة الفردوس
فضل يتكلم معاها و تتكلم معاه
فى كل مكان فى الدنيا
و هى راميه ابتسامتها
من عيونها الشقيه
و هو رامى اللهفه
تحت رجليها
النهار يبقى ليل شويه
والصيف شتويه
والنظره حضن
والخوف أغنيه
فضل يتكلم معاها وتتكلم معاه
من غير حدود
لحد ما كلامهم ملا الوجود
و بقى ولاد وبنات و ورود
و بقى من غيرهم موجود
يرجّع اللى عاشوه مع بعض
و يعيش اللى ما شافوهوش
فضل يتكلم معاها وتتكلم معاه
لحد ما كل الناس حواليهم بقوا يتكلموا مع بعض ومع كل الكائنات
والقمر رسم نفسه دايره على السما
و غنى لها أساميهم
و لحد ما الشمس بقت بتدفى
والقطن بيزهّر
والحواديت بتسلّى
فضل يتكلم معاها وتتكلم معاه
بعد ما ماتوا
يوم القيامه مسك ايديها وفاتوا
وسط الحشود
وهرب معاها للخلود

الكتاكيت
أيام زمان كان الزمن صغير والأيام مش كتير ، واللى الزمن يضحك له يشرب من الغدير ، واللى مش عاجبه يشرب من البحر.
دلوقتى الزمن معجز وأيامنا زادت ، زى الفرخه اللى باضت ، وفقست الكتاكيت و فاضت على الكره الأرضيه.
زمان ... كانت الأيام زى الكتاكيت الصفرا اللى بتبات فى الصندوق و سَمَاها طرحه بيضا قديمه ، وتصحى تلعب فى الشمس وتكبر بالراحه.
اللى يموت منهم بيموت.
واللى يعيش منهم بيعيش مبسوط.
مبسوطين بالعشه الخوص ، وبالست العجوزه اللى بترميلهم البرغل وتغوص .. فى أحلامها ، قاعده معاهم فى الشمس ، تكلم نفسها ، وتنادى على ابنها اللى اتسجن سنة تسعه وخمسين.
دلوقتى الست دى ماتت وابنها مدفون بعيد عنها.
والايام بقت كتاكيت بيضا بتكبر فى عشرة ايام ، وفجأة تتنفض ، يطير من على جسمها الريش ، وتدهن نفسها بالبيض والبقسماط ، وتنط فى فى حمام سباحه مليان زيت مغلى.
علشان كده اليومين دول ... الكتاكيت مليانه كوليسترول.
نرجع زمان أكتر ...
الست اللى قلت لكو عليها كانت بنت قاعده على باب الدار فى عزبة دقدوقه ومعاها عصايه ، بتنكش فى التراب وتبص على الكتاكيت اللى فى البراحايه ، الكتاكيت منطلقه ومش خايفه من الفِرّه ، والحياه من حواليهم كانت بروفات مستمره ... لحياه تانيه خالص ، حتتمثل بعد ميت سنه فى التليفزيون.
يعنى ثورة تسعتاشر .. كانت بروفه لمسلسل خمسه وأربعين يوم
يعرض فى رمضان والعيد
والسته البيض
والسته المش عارف ايه
والثوره العرابيه كذلك.
ودنشواى ... شرحه.
و أدهم الشرقاوى وسيد درويش ومحمد فريد وأبطال الحواديت وناعسه وأيوب وإسماعيل مهيوب والمندوب السامى حتيقابلوا جميعاً فى مدينة الإنتاج الإعلامى ... بعد عمرٍ طويل.
أيها الساده ...
الآن .. التاريخ متوفر فى جميع الأعمال الفنيه ، ممكن تشوفوه بعد الفطار ، وبعد اختفاء نشرة الأخبار – فى القنوات الأرضيه - ، واختفاء الكتاكيت الصفرا , وعمل طفره فى صناعة الأغنيه والكليبات.
أكثر من ذلك ...
البنت اللى على عتبة الدار ، قامت وعجزت فجأه فى الحلقه الأخيرة فى المسلسل والكتاكيت دخلت مجال الإعلانات.
والأيام بقت مكعبات ، تطبخ بيها الست العجوزة ، ودموعها تشبه زمان لما كانت بتعيط مع صوت زمارات الإنذار وضرب الطيارات فى سبعه وستين وتنادى على ابنها زى المجانين. وتشبه دموعها أيام حفر القنال وبنا الأهرامات.
الست فى المطبخ دموعها بتسأل يا ترى كام عيل ماتوا
والملك فى المسلسل بيعيط على أمه واخواته
بعد ما عاش حياته
على رصيف متدارى فى شوارع التاريخ
رجع و خد دور البطوله غصب
من فلاحين على طول الوادى والدلتا
ومن عمال التراحيل
ومن الطلبه اللى ماتوا على كوبرى عباس
ومن اللى عاشوا وقاموا بالثوره المصريه
أيها الساده
التاريخ اللى فى التليفزيون ماشى على السجاده
وسقفه نجف عالى
وفى وشه كشافات بتلالى ... وكاميرات بتسجل
وتاريخنا احنا
ايده بتطب العجين
ورجله غارزه فى الطين
وعنده بلهارسيا
بس ما بيموتش
عايش وحيعيش
هوّ اللى قال
اللى ييجى فى الريش بقشيش
والكتاكيت اللى بتلقط رزقها من كفه حترجع له
ومش حتموت من أنفلوانزا الطيور
والباشوات حتركع له
والزمن بيدور
و بيضحك و بيلعّب حواجبه
وبيقول للى مش عاجبه
اشرب من البحر.

أحلام العصافير



كل الطيور اللى عاشت معايا
عششت فى شعرى
شفتها بتطير
وشفتها مدبوحة بتجرى
دلوقتى باسأل نفسى
ـ هل احنا بنيجى فى أحلام العصافير ؟

مش مهم ! ـ
نرجع تانى لحكاية الشعر أبو الأساطير
ممكن أنا وانت نألف قصيدة دلوقتى وانت قاعد ويايا وقصادنا السما والأرض
شايفينهم لامسين بعض
أنا حابتدى وحاقول: ـ
ـ السما بتميل ع الأرض علشان تملا الميه وتروح تسقى عريسها إله النيل
وانت تقول: ـ
ـ السما عطشانه والأرض سبيل
وأقول لك: ـ
ـ السما ملايه والأرض سرير
وتقول لى : ـ
ـ السما كبايه والأرض صينيه مشجره
ونفضل نقول : ـ
ـ السما حلم والأرض أمنيه
ـ السما معنى والأرض حقيقه
ـ السما مضيئة والأرض لعنه
ونقول : ـ
ـ اللقا مستحيل بينك وبين اللى عشته زمان إلا فى الأحلام أو لانهاية الأفق البعيد
يعنى الشعر ترديد
بس برضه .... الشعر بيلزمه جماهير
من البشر بأسماءهم
ومن الشهداء بدماءهم
ومن الملايكه ببهاءهم
ومن الطيور .... اللى بتوصل السما بالأرض
علشان كده
الشعرا بيدخلوا فى أحلام العصافير
والعصافير بتعشش فى أشعارهم

الأمسية الشعرية


الشعر اللى فى الأمسية
كان طالع ينادى النور
كان نازل يجيب الميه
و بيملا كاسات بنور

الشعر اللى كان فى المسرح
كان زهرة لمون بتفتح
كان نخلة بلح حيانى
نقطفها و ترجع تطرح

الشعر اللى ياما فرحنا
على صوته وعلى أرغوله
الليله حلمت إن احنا
فى عرض الوطن بنقوله

فى الشارع وفى العربية
فى السكة إلى المنصورة
كشافها اللى فى الفجرية
بينور لنا الشبورة

فى الجنه وفى المستشفى
فى القهوة وفى التراسينا
بيطرى العيدان الناشفة
وبصوف الغنم يكسينا

ورّانا الإيدين العاملة
أكّلنا عسل وطحينة
سمعنا دبيب النملة
وجيراننا اللى يجروا فوقينا

فى الصيف والخريف عيّطنا
فى ليل الشتا غطانا
فى فصل الربيع فرطنا
طلّعنا من الرمانة

وبدرنا فى كاسات فضية
منقوشة بغزالة و بجعة
أرواحنا تقول أنا راجعة
يا ربى وانا مرضية

والشعر اللى فى الأمسية
كان طالع ينادى النور
كان نازل يجيب المية
ويسقف مع الجمهور